شهادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
ای مدینه آفتاب حسن سرمد راچه کردی؟ آن خدایی عبدآن عبد مؤیّدرا چه کردی؟ جان جان عالم ایجاداحمد راچه کردی؟ از چه خاموشی بگوآخر محمّد راچه کردی؟ جا به زیر خاک دادی روح روح انبیا را آنکه بار خلق رابر دوش خودمی بردچون شد؟ آنکه بهرعزّت ما خون دل می خورد چون شد؟ آنکه خندیدو لبش ازسنگ کین آزردچون شد؟ آنکه گُـل گفت و گُل رویش زغم پژمرد چون شد در کجا کردی تو پنهان آفتاب جان ما را قلــب آدم در غــم پیغــمبـر خاتم گــرفته بغض مانده در گلوی عترت و عالم گرفته منبر ومحراب ومسجدرا غبارغم گرفته حضرت زهرا سیه پوشیده و ماتم گرفته اشگ غربت کرده پُر چشم علیّ مرتضی را ای مدینه ای مــدینه جـامۀ نیلی به تن کن یا امیرالمؤمنین جان دوعالم را کفن کن گوهراشک از دو چشم خود نثارآن بدن کن پاک بادست محبّت اشگ از چشم حسن کن کن نوازش از ره رأفت شهید کربلا را زینـب و کلثوم با مادر عزا دارند هر دو باعلی در گریه واندوه و غم یارند هر دو در کنار فاطمه با چشم خونبـارند هر دو دیده گریان،دست بر دل،سر به دیوارند هردو هر دو می بینند اشک غربت شیر خدا را فــاطمه یکدم نیفتـد نام بــابـا از زبـانش جان رسیده برلب و ازدست رفته جان جانش تیره تراز گوشۀ بیت الحزن شد آشیانش هیـزم آوردند جای دسته گل در آستانش سوختند از شعلـۀ آتش در بـیت الـولا را باغبانا بعد عمری خون دل حقّت ادا شد غنچه از گُل،گُل ز بلبل، بلبل از گلشن جدا شد با تن تــنها اسـیر روبهان شیــر خدا شد فاطمه از پا فتاد و طفل معصومش فدا شد تسلیت دادند با ضـرب لگد خیـرالنّسا را اوّلین تیغی که دشمن بعد پیغمبر کشیده پیش چشم فاطمه بر کشتن حیدر کشیده ناله آنجا از جگر صدّیقۀ اطهـر کشیده زین جنایت ناله هم محراب وهم منبرکشیده در غم حــیدر کـشیده نالۀ واغــربتا را یامحمّد بعد تو شیر خدا خانه نشین شد چون کتاب آسمانی دخترت نقش زمین شد لاله باران پیکرپاک حسن از تیرکین شد کشته فرزندت حسین ازخنجرشمرلعین شد شرح، «میثم» میدهد بر امّتت این غـصّه ها را |